Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Εικόνα καρφωμένη στο μυαλό....

Tίποτα δεν προμήνυε αυτό που την περίμενε....

Είχε βαρεθεί να χαμογελάει με την βία στους φίλους της ώστε να μην καταλάβουν το κενό που υπήρχε μέσα της,έτσι τους αποχαιρέτησε ευγενικά με την δικαιολογία πως ήθελε να ξεκουραστεί και πήρε τον δρόμο για το σπίτι....Δεν χρειάστηκε να περπατήσει πολλά μέτρα για να αντικρύσει αυτό που θα έκανε το κενό μέσα της να την εξαφανίσει ολόκληρη....Ήταν εκεί μπροστά της,το έβλεπε,το ένιωθε...όλα όσα δεν ήθελε να πιστέψει κι όλα όσα απευχόταν την κοιτούσαν τώρα μέσα στα μάτια....

Τον ξεχώρισε από μακριά σαν να μην υπήρχε καθόλου πλήθος ανάμεσα τους.Θα τον ξεχώριζε η καρδιά της από χιλιόμετρα μακριά αυτόν τον άνθρωπο,ήταν η τελευταία σκέψη της πριν κοιμηθεί και η πρώτη μόλις ξυπνούσε.Τον κατάλαβε και τον ένιωσε πριν ακόμα βρεθεί κοντά του...έτσι κατάλαβε και τον λόγο του πόνου της πολύ νωρίς.
Δεν ήταν μόνος του,στην αγκαλιά του είχε κάποια άλλη...την κοιτούσε μέσα στα μάτια και χαμογελούσε...φωτιζόταν ολόκληρος μ'αυτό το χαμόγελο...τόσο όμορφος και τόσο ξένος!

Στην θέα αυτής της ομορφιάς πάγωσε,ο χρόνος σταμάτησε και το κενό στην καρδιά της την κατάπιε ολόκληρη...μακάρι να την έκανε αόρατη,όμως όχι!Εκείνος σαν να κατάλαβε ότι πλησίαζε, εμφανώς ταραγμένος,γύρισε και κοίταξε το πανιασμένο από το σοκ πρόσωπο της με ένα αστραπιαίο απολογητικό βλέμμα...το λεπτό που αντίκρυσαν οι ματιές τους έμοιαζε αιώνιο...ταινία σε αργή κίνηση!

Μόλις τους προσπέρασε την έπιασε πανικός...ήθελε να τρέξει να φύγει όσο πιο μακριά γινόταν αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουαν,γινόταν όλο και πιο βαριά...ασυναίσθητα τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα και εκείνη ανήμπορη να τα εμποδίσει τα άφηνε απλά να κατρακυλούν στα μάγουλα της.Η ανάσα της έβγαινε με δυσκολία σαν κάποιος να την εμπόδιζε να αναπνεύσει φυσιολογικά,σαν κάποιος να προσπαθούσε να την πνίξει...η ζάλη δεν την βοηθούσε να ελέγξει τα βήματα της...περπατούσε μηχανικά χωρίς να καταλαβαίνει ότι προχωράει!Όλα γύρω της γυρνούσαν γρήγορα και γινόταν ολοένα και πιο θολά....πάσχιζε να μην λιποθυμήσει,κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην καταρρεύσει!

Ένας θεός ξέρει πως κατάφερε να φτάσει στον σπίτι...και εκεί ξέσπασε......

Αρνιόταν να κλείσει τα μάτια γιατί η εικόνα με εκείνους αγκαλιά δεν έλεγε να φύγει....έκλαψε γοερά...
Και όταν πια βρήκε την δύναμη να μαζέψει τα κομμάτια της συνειδητοποιήσε κάτι για πρώτη φορά...
...ήταν ευτυχισμένος,μόνο αυτό είχε σημασία τώρα πια...


Αυτή η εικόνα όμως,δεν ξεθώριασε ποτέ στην σκέψη της...

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © Res Nullius
Blogger Theme by BloggerThemes | Theme designed by Jakothan Sponsored by Internet Entrepreneur