Ελεύθερη "σχέση" a.k.a Open relationshit

Εναλλακτικός τίτλος : Eλέυθερη σχέση

        Η υπέρμετρη ανάγκη μας να βάζουμε ταμπελίτσες στα πάντα μας οδήγησε σ'ένα ακόμα είδος "σχέσων" που υπήρχε,υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στον αιώνα των αιώνων amen. Σε μια σχέση ναι, μπορείς να είσαι όσο ελεύθερος θέλεις αρκεί να υπάρχει συνεννόηση και κατανόηση από το έτερον ήμισυ, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ να αποκαλούνται σχέσεις οι ερωτικές περιπέτειες τύπου "friends with benefits", "sex buddies" και τα "5 hundred night-stands". Είτε βρίσκεσαι σε σχέση είτε όχι, τις ενδιάμεσες καταστάσεις σχέσων μόνο και μόνο για να απενοχοποιήσουμε το γεγονός ότι είμαστε απελπισμένοι και θα δεχόμασταν να κάνουμε σχέση ακόμα και με τον κρεωπόλη της γειτονιάς επειδή μας έπιασε το χέρι την ώρα που μας έδινε τα ρέστα, δε τις μπορώ.

       "Α, εγώ και η Αφροξυλάνθη έχουμε σχέση", μου λέει ο άλλος "ελεύθερη σχέση βέβαια, αλλά είμαστε πιο παντρεμένοι κι από τους παντρεμένους, απλά μπορούμε να 'βρισκόμαστε'(κάνουμε σεξ εννοεί αλλά δε το λέει γιατί είναι ταμπού o_O) και με άλλους. Ξέρεις μωρέ open relationship κι έτσι φάση" .

 Να σου πω εγώ τι έχεις Μήτσο μου να μην κουράζεσαι, open relationshit το λέμε στο χωριό μου ή αλλιώς "εγώ και η φίλη μου η Αφροξυλάνθη 'βρισκόμαστε' ενίοτε και ανάσκελα στο κρεβάτι". Βρε μανία να προσπαθεί ο κοσμάκης να ωραιοποιεί καταστάσεις που καταβάθος δεν τον ικανοποιούν! Αν δεν σου αρέσει αυτό που έχεις σήκω και φύγε, βρες κάποια που θα σου προσφέρει αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι, αλλά μη μου το παίζεις σχεσάκιας με τέτοιου είδους βλακείες. Αυτό που έχεις γλυκιέ μου δεν είναι σχέση έτσι όπως την ονειρεύεσαι εσύ, είναι απλά δικαιολογία για να ανήκεις στο γκρουπάκι.

       Eγώ ξέρω όταν θες να είσαι με κάποιον κρεμάς την ταμπελίτσα "ΣΧΕΣΗ" έξω από την πόρτα και τελείωσε. Αν πάλι θες απλά να περνάς καλά αφήνεις την πόρτα αταμπέλωτη και κάνεις ότι γουσταρίζεις, όποτε το γουσταρίζεις και κυρίως με όποιον γουσταρίζεις. Δεν λογοδοτείς σε κανέναν και για τίποτε. So simple!

    Δεν είναι οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων δύσκολες...εμείς περιπλέκουμε πολύ τα πράγματα γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

p.s. : Ναι στην ελευθερία μέσα σε μια σχέση. Όχι στην ελεύθερη σχέση έτσι όπως προσπαθούν να μας την πλασάρουν.

Εσύ τι τύπος είσαι;

Τις προάλες καθόμανε μ'έναν φίλο και αναρωτιόμασταν πόσο χαζοί (το λέω ευγενικά) είναι οι άντρες και πόσο ηλίθιες (ξανά ευγένεια) μπορεί να είναι οι γυναίκες. Κι όμως ο καθένας βρίσκει το ταίρι του, γιατί όπως λέει και η σοφή παροιμία τα τυφλά πουλιά ο θεός τα κάνει φωλιά.(Εμείς είπαμε, τα μάτια μας είναι γερακίσια!) Σ΄αυτό το ποστ,λοιπόν, θα ασχοληθούμε με 3-4 κατηγορίες ανδρών και γυναικών και το πως να τους πλησιάσετε ή να τους αποφύγετε.

1) Γυναίκα Barbie - Άντρας Ken

 Ναι, καλά καταλάβατε μιλάμε για την κατηγορία από κορμί κορμάρα αλλά από μυαλό κουκούτσι  τεραστίων διαστάσεων. Η γυναίκα Barbie είναι η θεάρα, που το ξέρει ότι είναι όμορφη και κάνει τα πάντα για να μην χάσει την λάμψη που την διακατέχει. Ντύνεται, στολίζεται, μακιγιαρίζεται αλλά το μυαλό το αφήνει στο κομοδίνο όταν βγαίνει έξω μάλλον γιατί της βαραίνει το κεφάλι ξερω γω. Και είναι και θα το παίξει παραπάνω χαζή γιατί πουλάει τελευταία η χαζομάρα και έγιναν όλες "Μενεγάκη" μη χέσω. Δε φλερτάρει ποτέ γιατί βρίσκει όλους τους γκόμενους πέφτουλες και απίστευτα βαρετούς αλλά παραμένει κολλημένη με το τεκνό που την έφτυσε για μια άλλη Bibi-bo. Σπάνια αυτές οι γυναίκες να τα βρουν μ'έναν άντρα Ken γιατί θα μαλώνουν για το ποιός θα κάθεται περισσότερη ώρα μπροστά στον καθρέφτη και θα φτιασιδώνεται. Συνήθως και δυστυχώς έχω να συμπληρώσω, αυτές οι γυναίκες αν και όμορφες εξωτερικά κουβαλάν πολλά κόμπλεξ και πολλές ανασφάλειες μέσα στην γκλάβα τους και καταλήγουν να είναι δίπλα σε άντρες που ούτε όμορφοι είναι, ούτε έξυπνοι, ούτε αξιόλογοι γενικώς. Αυτή την γυναίκα προς θεού μην της ανοίξεις κουβέντα για θέματα πολιτικά-κοινωνικά και βαθυστόχαστα θα ρίξει ένα μπλιάχ και θα γυρίσει πλάτη. Αν είσαι νοήμων άντρας απλά θαύμασε την από μακριά γιατί αν ανοίξει το στόμα της θα σου ΄ρθουν απανωτά εγκεφαλικά.
 Τώρα ο άντρας Ken είναι ο κλασικός μετροσέξουαλ που λέμε και στα ελληνικά. Αποτρίχωση παντού,κορμί σχεδόν πάντα τούμπανο, κρέμες, προϊόντα hair styling, παντελονάκια-πουκαμισάκια σινιέ και παπουτσάκι τελευταία λέξη της μόδας πάντα. Πετάμε κι ένα ζακετόνι το κατακαλόκαιρο όταν βραδιάζει έτσι για να νιώσουμε πως είμαστε σε νησί ακόμα κι αν ετοιμαζεται να βγει στα Γκράβαρα. Το μυαλό κι αυτός στο κομοδίνο αλλά χαζός δεν το παίζει με την καμμία. Πιστεύει μάλιστα ότι εκτός από πανεμορφότατος (γι αυτούς υπάρχει αυτή η λέξη) είναι και Albert Einstein και δε θα διστάσει ούτε στιγμή να μιλήσει για σοβαρά θέματα, εννοείται ότι λέει αρλούμπες αλλά τα κοριτσάκια και μόνο στην θέα του θεού δεν δίνουν και πολύ σημασία στο τι βγαίνει από το καλοσχηματισμένο στοματάκι του. Eννοείται ότι δεν την πέφτει σε καμμία απλά κοιτάει με εκείνο το θολό παύλα αινιγματικό βλέμμα όλη την βραδιά μέχρι να πέσει το κοριτσάκι σαν παραγινωμένο συκαλάκι. Εννοείται ότι η γυναίκα που θα έχει δίπλα του θα είναι ευπαρουσίαστη αλλά όχι ομορφότερη από κείνον μη τους κλέψει κ την δόξα!! Aν είσαι γυναίκα με IQ στον μέσο όρο ή και παραπάνω φύγε μακριά απ'αυτόν τον άντρα δε θα βρεις τίποτα το ενδιαφέρον σ'αυτά που έχει να σου πει. Αν είσαι δεκαπεντάχρονο κάτσε καλά θα περάσεις, άσε που θα βγαίνετε και γαμώ τις φωτόζ για instagram και fb!

2) Γυναίκα κουλτουριάρα - Άντρας διανοούμενος

Αυτούς θα τους περιγράψω σαν ένα γιατί είτε γυναίκα είτε άντρας αυτής της κατηγορία την ίδια συμπεριφορά παρατηρώ και στους 2. Δεν ακούν σε καμμία περίπτωση Παντελίδη-Πάολα (καταρχήν ποιοί είναι αυτοί δεν γνωρίζω και βγάζω και σπυριά μόνο στο άκουσμα αυτών των ονομάτων) αλλά μετά από 3 καράφες ρακόμελα το κουνάνε το κορμάκι στο θεικό σόνγκι "όσο δέρμα κι αν πετάξεις φίδι είσαι δε θ'αλλάξεις". Διαβάζουν μόνο κλασική λογοτεχνία, ξένη ή ελληνική δε μας ενδιαφέρει. απλά μαθαίνουν απ'έξω  2-3 quotes από κάθε βιβλίο και τα πετάν με την πρώτη ευκαιρία. Ταινίες : Ακίρα Κουροσάβα, Κισλόφσκι και άνω, δε το συζητώ!! Απαγορεύεται το Hollywood και επιτρέπεται ο  ανεξάρτητος κινηματογράφος. Έχουν άποψη για τα πάντα και όταν λέμε για τα πάντα εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ!! Ψάχνονται νυχθημερόν πάνω σε διάφορα θέματα και κυρίως σε όσα είναι επίκαιρα για να μπορούν να συμμετέχουν σε όλες τις συζητήσεις μιας και είναι δεινοί φανφαρολόγοι όλοι τους. Το ντύσιμο είναι συνήθως σοφιστικέ για να συνάδει με τον μυαλό. Δεν αφήνουν θέατρο, γκαλερί, μουσείο και γενικά οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική εκδήλωση χωρίς να την τιμήσουν με την παρουσία τους. Φυσικά και δεν είναι ταπεινοί άνθρωποι, την γνώση και την ξερολίαση τους θα σου την τρίψουν στην μούρη και θα σε πουν και βλαχάρα αν τολμήσεις να δηλώσεις άγνοια πάνω σε κάποιο θέμα αλλά εγώ αυτά τα τυπάκια τα λατρεύω γιατί κάτι μαθαίνω διάολε απ'αυτές τις σκύλες της διανόησης. Παρόλαυτα μη απογοητευτείς αν είσαι άντρας ή γυναίκα που δεν έχει καμμία ιδέα απ ΄όλα τα παραπάνω....έχεις πολλές ελπίδες να βρεθείς στο πλευρό μιας κουλτουριάρας γυναίκας αν είσαι ένας ταπεινός μαραγκός ή στο πλευρό ενός διαννοούμενου άντρα ακόμα κι αν είσαι μια απλή κομμωτριούλα...( Ναι! Αυτό το θεματάκι δε θα το σχολιάσω περαιτέρω γιατί θλίβομαι και πάλι, αλλά το έχω δεί να συμβαίνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν και η απορία πάντα παραμένει η ίδια...Πως στον διάτανο συνεννοείστε ρε παιδιά;;Τι συζητάτε δηλαδή μέσα στο σπίτι;;Τέσπα αλλουνού παπά ευαγγέλιο κ αυτό!)

3) Γυναίκα independent - Άντρας "ο σφυρίζων αδιάφορα"

H ανεξάρτητη γυναίκα είναι η φάση Viva la Revolución! Έχει τα λεφτά της, έχει την δουλειά της (λέμε τώρα) και επειδή έχει φάει πολλές κατραπακιές στην ζωή της από άντρες διατυμπανίζει σε όλους "περνώ και μόνη μου καλά τα καταφέρνω μια χαρά", "τι να τους κάνεις τους άντρες αφού οι κουρτίνες έχουν σύστημα και κατεβαίνουν εύκολα πλέον", "εντάξει μωρέ να έτσι να περνάμε καλά,σιγά μην κάνω και σχέση μαζί του" και διάφορα άλλα τέτοια. Ποιόν προσπαθούν να πείσουν περισσότερο, τον ευατό τους ή τους γύρω τους , αυτό αλήθεια δε το έχω καταλάβει ακόμα! Αυτήν άστην μη την πλησιάσεις αν είσαι άντρας θα σε πλησιάσει από μόνη της αν της αρέσεις, είπαμε είναι ανεξάρτητη και δεν την νοιάζει ποιός θα κάνει το πρώτο βήμα. Αν δεν της αρέσεις δεν έχεις καμμία τύχη μαζί της φιλαράκι και συγγνώμη που θα στο πω αλλά δεν ενδιαφέρεται! Btw όσο κι αν θέλει να το αποφύγει στο τέλος την πατάει με τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο για σύντροφο...
Ο σφυρίζων αδιάφορα είναι ο άντρας ο, ας πούμε, μπρουτάλ. Έχει κι αυτός τα λεφτά του και την δουλειά του (λέμε τώρα και πάλι!) και ενιότε και κάποια χόμπυ για να περνάει την ώρα του. Δεν κυνηγάει ποτέ γυναίκες γιατί βγήκε για ένα ποτό-καφέ με τα φιλαράκια του να αράξει δε θα τρέχει πίσω από την κάθε ξεβράκωτη τώρα (το ματάκι όμως το βλέπεις καρφωμένο πάνω στις ελαφρως ντυμένες κοπελίτσες κάθε φορά που περνάν) . Δεν τους ενδιαφέρουν οι σχέσεις και οι αγαπούλες σε καμμία περίπτωση, αλλά έχουνε 2-3 γυναίκες στο stand-by να περνάν τα βράδια τους ευχάριστα όταν οι κολλητοί είναι busy!! Δεν μιλάν πολύ, βασικά δεν μιλάν σχεδόν καθόλου όταν είναι με γυναίκες γιατί ξέρεις μωρέ τώρα τι λέει το λαϊκό άσμα...αφήνουν ένα μυστήριο απλά να αιωρείται στην ατμόσφαιρα και σκάει η άλλη από απέναντι να μαντέψει τι να σκέφτεται άραγε τόση ώρα! Αυτοί μη τους κοιτάτε έτσι που είναι τώρα μαλακούληδες, κατά βάθος είναι καλά παιδιά και μάλλον πληγωμένα από κάποια προηγούμενη μέγαιρα που τόλμησαν να ερωτευτούν και τους παράτησε σύξυλους. Συμβουλή μου : μην ερωτευτείτε ποτέ αυτόν τον τύπο, θέλει πολύ υπομονή η κατάσταση και στην τελική δε θα καταφέρετε και τίποτα γιατί ο τυπάς θέλει απλά να περνάει καλά. Είσαι στο ίδιο μήκος κύματος; Καλώς! Αν όχι, απλά απομακρύνσου πριν την πατήσεις...

4)  Γυναίκα desperate - Αντρας σχεσάκιας

Εδώ μιλάμε για την τριαντάρα γυναίκα που βλέπει φίλους και γνωστούς να αρραβωνίζονται-παντρεύονται-κάνουν παιδιά και η ίδια δεν έχει βρεί ακόμα τον "ιδανικό" σύντροφο να περάσει κι αυτή μια βέρα να ησυχάσει και η μάνα που ο μόνος της καημός είναι να την δεί νυφούλα. Βλέπει παντού υποψήφιους γαμπρούς και σ'αυτή την ηλικία που φτάσαμε τον θέλουμε και καλό πακέτο τον άντρα μην πάρουμε γουρούνι στο σακί! Φυσικά συνήθως αυτές οι γυναίκες από μικρές desperate ήταν ακόμα και στις σχέσεις των 2-3 μηνών έβλεπαν νυφικά και μπουμπουνιέρες να τους περιτριγυρίζουν. Οπότε φίλε μου την πάτησες αν την γνωρίσεις αυτή την γυναίκα ή που θα φύγεις μακριά της στο πρώτο 15νθήμερο ή που θα σου μπαστακωθεί μια για πάντα στο σβέρκο. Καλή τύχη!
Ο σχεσάκιας από την άλλη ώντας άντρας δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον γάμο αλλά σχέση θα κάνει ακόμα και για μια βδομάδα με την πρώτη που θα βρεί μπροστά του γιατί έτσι έχει μάθει να ζεί όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορεί να μείνει μόνος ούτε μέρα. Θα ερωτευτεί κιόλας, παράφορα μη σου πω, αλλά θα του περάσει γρήγορα μέχρι να βρεθεί η επόμενη διαθέσιμη για σχέση. Είναι συνήθως απ΄αυτούς που μπερδεύουν τον ενθουσιασμό με τον έρωτα οπότε καλύτερα να φυλάς τα ρούχα σου για να τα έχεις όλα, μην ενθουσιάζεσαι κοπελίτσα μου με τον ξαφνικό και έντονο ενδιαφέρον του κάτσε και μελέτησε τον πρώτα πριν τον ερωτευτείς κι εσύ παράφορα μέσα στην πρώτη βδομάδα.

Εδώ που τα λέμε το γενικό μου συμπέρασμα είναι πως όσο πιο έξυπνος είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει έναν άνθρωπο να τον καταλαβαίνει και να μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του.
Ενώ αν είσαι έστω και λίγο ελαφροϊσκιωτος το βρίσκεις το ταιράκι σου, δεν χάνεσαι! :p

p.s. :  Για μένα μη ρωτάτε που ανήκω, αποτελώ κατηγορία από μόνη μου! Θα ήθελα να είμαι μια γυναίκα Barbie, νομίζω ότι είμαι κουλτουριάρα αλλά απέχω πολύ ακόμα, τείνω προς την ανεξάρτητη με κάποιες παραλλαγές, και σε καμμιά μα καμμία περίπτωση δεν είμαι απελπισμένη. Πως την λες λοιπόν αυτή την κατηγορία γυναίκας;;

Τα ζευγάρια "κλώνοι" a.k.a "Το αυγό και το μπέϊκον"

Πολύ τα χαίρομαι τα αγαπημένα ζευγαράκια που περπατάν χέρι-χέρι στο δρόμο και μιλάνε και γελάνε και πειράζονται και φιλιούνται συνέχεια (Ναι και καλά με πιστέψατε τώρα!).
 Όχι ρε συ αλήθεια, δεν με ενοχλούν καθόλου τα ζευγάρια τα κανονικά, που ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητα του και αγαπιούνται παρά τις μικρές τους διαφωνίες.Εκείνο που με εκνευρίζει απίστευτα και το βρίσκω τελείως τραγικό είναι τα ζευγαρια "κλώνοι".

Τα ζευγάρια "κλώνοι¨ είναι μια κατηγορία από μόνοι τους και δεν έχει να κάνει με ανθρώπους που βρήκαν το άλλο τους μισό και ταιριάζουν στα πάντα. Έχει να κάνει με ένα άβουλο ον που συμβιβάστηκε για να μην χάσει το κελεπούρι κι αυτό το ον (δυστυχώς) είναι συνήθως μια γυναίκα που γίνεται κλώνος του εκάστοτε ανδρός. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα λοιπόν για να καταλάβουμε περι τίνος πρόκειται :

 Όχι όλες αλλά οι περισσότερες γυναίκες (κι ευτυχώς δεν είναι φίλες μου! ;-) ) τείνουν σιγά σιγά να χάνουν τον εαυτό τους και τα πιστεύω τους για χάρη του έρωτα. Τι εννοώ! Το γκομενάκι έχει μια Α άποψη πάνω σε ένα θέμα και η κοπελίτσα έχει μια Β άποψη πάνω στο ίδιο θέμα, καταλήγει όμως να συμφωνεί και να ενστερνίζεται την άποψη του ανδρός προκειμένου να αρέσει. Dude! Που ζούμε;

Δηλαδή αν εσένα σε τρελαίνουν οι μπάμιες και μπορείς να τις τρως καθημερινά θα σταματήσεις να αγαπάς τις μπάμπιες επειδή το αγόρι και μόνο στο άκουσμα αυτού του λαχανικού βγάζει φλύκταινες;; 

Ἠ αν εσύ αγαπάς τα σκυλιά ας πούμε και σιχαίνεσαι τις γάτες, όμως ο καλός σου είναι γατόφιλος και με το που σου φέρνει το γατί μέσα στο σπίτι, ακόμα κι αν είναι σαν εκείνα τα γατιά που έχουνε το μέσα έξω (ναι εκείνα τα άτριχα εντελώς,του σατανά το κατοικίδιο ένα πράμα) εσύ δεν έχεις να κάνεις κι αλλιώς από το να το αγαπήσεις για να σε αγαπήσει κι εκείνος επειδή αγαπάς κάτι που αγαπάει κι αυτός. (WTF?)

Και τώρα σου μιλάω για ψιλοπράγματα να μην αρχίσω τα σοβαρότερα θέματα που μπορεί να προκύψουν αργότερα.

Θες εσύ ας πούμε να αραδιάσεις καμμιά δεκαριά κουτσούβελα και να το παίξεις χαρωπή νοικοκυρά στην ζωή σου, έρχεται όμως αυτός, ο ένας και μοναδικός και σου πετάει την θεϊκή ατάκα "Α!Εγώ δε θέλω να κάνω παιδιά" και αρχίζει να σου απαριθμεί τις χίλιες δυό δικαιολογίες και απόψεις του περί του θέματος....Χμμμμ και τι κάνεις εσύ τότε αγαπητή μου; Να σου πω εγώ τι κάνεις! Διατυμπανίζεις σε φίλους και γνωστούς πως τελικά δε θέλεις να γίνεις μάνα και "δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για να γίνουμε γονείς" και "α, εγώ και ο Μπάμπης μου περνάμε υπέροχα οι δυό μας και δεν χρειαζόμαστε παιδιά έτσι κι αλλιώς" ......Τι λες βρε ξώφτερνο που μέχρι χτες έβλεπες παιδάκια στο δρόμο και σου έτρεχαν τα σάλια!! Που αναρωτιόσουν κάθε τρείς και λίγο σαν άλλη Δήμητρα Παπαδοπούλου "Εγώ πότε θα γίνω επιτέλους μάνα;;" κι άλλες τέτοιες σαχλαμαρίτσες!

Και τι γίνεται στο δια ταύτα; Η κοπελίτσα παντρεύεται τον Μπάμπη τον θεό, δεν μαγειρεύει ποτέ της μπάμιες αλλά πηγαίνει κρυφά και τρώει στην μάνα της, βρίζει το γατί όταν λείπει ο Μπάμπης από το σπίτι και φυσικά φτάνει τα 40 και παραμένει άτεκνη. Ώσπου μια ωραία πρωΐα ξυπνάει η κιουρία πλέον και συνειδητοποιεί ότι ζει την ζωή του Μπάμπη και όχι την δική της. ΧΑ!
Στο μεταξύ ο Μπάμπης που ξύπνησε κι εκείνος ξαφνικά, παθαίνει την κρισάρα της μέσης ηλικίας και γκαστρώνει το 25χρονο γκομενάκι του πάνω σ'ένα στιγμιαίο λάθος. Οπότε παρατάει την γυναίκα του,παντρεύεται το γκομενάκι και γίνεται ο καλύτερος πατέρας του κόσμου!

Έτσι είναι κουκλίτσα μου, όταν δεν έχεις δική σου άποψη και γνώμη κι όταν δεν στηρίζεις τα θέλω σου θα πέσουν να σε πλακώσουν.( Κι αυτό ισχύει και για τους άντρες κλώνους, να μη τα βάζω μόνο με το φύλο μου, γιατί έχω δεί και "άντρες" να συμβιβάζονται για να μη χάσουν την θεά.) Οπότε κάπου εκεί θα παραμονεύω εγώ για να πετάξω την ατακάρα "Στα 'λεγα εγώ". Πίσσα και πούπουλα λοιπόν στους ανθρώπους που χάνουν το εγώ τους για να μη χάσουν το "άλλο τους μισό".

Τώρα  θα μου πεις με αυτά τα μυαλά που κουβαλάς και με τις απόψεις που έχεις δεν είναι να απορεί κανείς που δεν έχεις καν σχέση ή όπως θα έλεγε και η μάνα μου "εσένα να δούμε αν θα βρεθεί κανένας να σε αντέξει" όμως εγώ θα απαντήσω αλλά θα απαντήσω ετεροχρονισμένα όπως θα έλεγε και η "γλυκιά" μου Άσπα Τσίνα....Προτιμώ να είμαι μόνη μου και μοναδική παρά κλώνος του εκάστοτε Μπάμπη και δυστυχισμένη. Θα μπορούσα να πω κι άλλα τέτοια αλλά το θέμα μου δεν είναι "το Τιάκι και οι σχέσεις" αλλά "τα ζευγάρια κλώνοι" οπότε κάπου εδώ σταματώ (το κράξιμο).

p.s. : Τα ζευγάρια κλώνοι είναι σαν το αυγό με το μπεϊκο, το αυγό απλά υπάρχει για να συνοδεύει,για να γεμίζει το πιάτο ρε παιδί....όλη τη δουλειά την κάνει το μπέϊκον! ;-)

Ένα αόρατο πέπλο

Φοράς το πέπλο σου και βγαίνεις έξω.

Όλοι σε ξέρουν μα κανείς δε θα σε μάθει.

Τριγύρω σου έχεις πάντα πολλούς ανθρώπους,

μα είσαι μόνος σου μες το μυαλό σου.

Ψάχνεις την λύση σε ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις,

κρυφά νοήματα σε λόγια ξεκάθαρα.

Νομίζεις πως περνάς απαρατήρητος, μα μάθε τούτο, 

από εμένανε δε θα κρυφτείς ποτέ...

Οι άνθρωποι που σου μοιάζουνε μπορούν να καταλάβουν,

μα είναι λίγοι, πολύ λίγοι

γι' αυτό και κράτα τους μη φύγουν μακριά σου.

Θα είναι εκεί όταν τους χρειαστείς.

Μπορείς να φύγεις, να χαθείς..

μα όταν θα ξανάρθεις, εκείνοι θα είναι εκεί.

Μπορούν να καταλάβουν, 

αρκεί να τους αφήσεις να σε πλησιάσουν...

Σ'εκείνους το πέπλο σου είναι αόρατο, μη φοβηθείς!

Είναι που κι εσύ τους βλέπεις ξεκάθαρα με τα δικά σου μάτια.

Σου μοιάζουν τόσο που νομίζεις πως κοιτάζεις σε καθρέφτη, 

έναν καθρέφτη που δεν αφήνει το πέπλο σου να φανεί...

Mια γλυκιά "Kalinifta"...

 

Αγαπημένο Κατωιταλιάνικο τραγούδι, αγαπημένη διάλεκτος...




Kalì Nitta                                                                               Καληνύχτα

T’en glicea, tu si nitta, t’en orria          Τι γλυκιά που ‘ναι η νύχτα, τι ωραία    
ivò e plonno pensèonta issesena          εγώ κοιμάμαι σκεφτόμενος εσένα
ce ampì isi fenèstrasu, agàpimu,           και πίσω απ’ το παράθυρό σου, αγάπη μου,
attì cardìamu s’afinno ti pena.              σ’αφήνω της καρδιάς μου τον πόνο.

Ivò e plonno pensèonta issesena          Εγώ κοιμάμαι σκεφτόμενος εσένα
ce ja’sena ti zzichimmu agapò.             γιατί εσένα ψυχή μου αγαπώ.
Ma ipù pao, ipù sirno, ipù steo,          Μα όπου πάω, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ,
isì cardìamu panta sena vastò.              στην καρδιά μου πάντα εσένα κρατώ.

Ce ‘su mai m’agàpise, òrriamu,            Ποτέ σου δε μ’αγάπησες, ωραία μου,
e ssu pònise mai azzè mena.                 δεν πόνεσες ποτέ σου για μένα.
Citt’achìlisu en ànizze mai                     Κι αυτά τα χείλη δεν άνοιξαν ποτέ
na mu pi oli agapi issemèna.                  να μου πουν λόγια αγάπης

Citt’ammài azzè mago gliceo                Αυτό το μάτι το γλυκό, το μαγικό
e canoni mai ‘mena attechò,                 δεν κοίταξε ποτέ εμένα το φτωχό,
ma ipù pao, ipù sirno, ipù steo,            μα όπου πάω, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ,
isì cardìamu panta sena vastò.             στην καρδιά μου πάντα εσένα κρατώ.

Calì nitta s’afinno ce pao                        Καληνύχτα, σ’αφήνω και πάω
isù blonni ivò pao pricò.                     κοιμήσου εσύ, εγώ φεύγω πικραμένος.
Ma ipù pao, ipù sirno, ipù steo,           Μα όπου πάω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ,
isì cardìamu panta sena vastò                   στην καρδιά μου πάντα εσένα κρατώ.

Larilò la rilò la lèro,                                                     Λαριλό, λαριλό, λαλέρο...
larilò la rilò la là…
Larilò larilò la lèro,
larilò larilò la là.

And so the story ends...

Για να μην χαθούμε η ιστορία ξεκινάει με τα εξής posts :
1) Ο άνθρωπος σου...2) Η κατάλληλη στιγμή...3) Οταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού... 

Mπήκε μέσα στο σπίτι σε έξαλλη κατάσταση και πέταξε βαλίτσα και κλειδιά στο πάτωμα. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει το σκηνικό που έζησε πριν λίγες ώρες στο αεροδρόμιο. Σίγουρα τα έζησε όλα αυτά ή μήπως τα ονειρεύτηκε; Κι όμως τα έζησε,ακόμα μπορεί να νιώσει το φιλί του αν κλείσει τα μάτια της και το σκεφτεί....

Κι εδώ ξεκινάν τα άπειρα ερωτηματικά και οι χιλιάδες απορίες που είναι αναπόφευκτο να μην γεννηθούν στο μυαλό μιας γυναίκας. «Γιατί την φίλησε; Τι να σημαίνει τώρα αυτό; Και γιατί περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή για να κάνει αυτή την κίνηση; Μήπως τελικά είχε κι εκείνος τα ίδια αισθήματα με ‘κείνη; Κι αν ναι,γιατί δεν της ζήτησε να μείνει; Γιατί δεν είπε έστω μια κουβέντα παραπάνω; Γιατί δεν της εξήγησε...;;» και άλλα τόσα τα οποία εκείνη δεν έπαψε να σκέφτεται την ώρα που το αεροπλάνο της βρισκόταν στον αέρα.

Απόφάσισε να κάνει ένα ζεστό και χαλαρωτικό μπανάκι μήπως και μπορέσει να συνεφέρει τις σκέψεις της σε τάξη...μάταιο φυσικά γιατί στο μυαλό της στριφογύριζαν όλα τα παραπάνω ερωτήματα.Τελικά βγήκε άρων-άρων από το μπάνιο και αποφάσισε να του τηλεφωνήσει. Η επικοινωνία τους τα τελευταία χρόνια βασιζόταν στις πολύωρες τηλεφωνικές διαλέξεις, οπότε δεν θεωρούσε ανάρμοστο να κάνει μια τέτοια συζήτηση μέσω τηλεφώνου.Σχημάτισε τον αριθμό του και περίμενε στωικά μέχρι εκείνος να απαντήσει...μια,δυο,πέντε,δέκα....τίποτα! Κι εκεί που ετοιμαζόταν να το κλείσει άκουσε την λαχανιασμένη του φωνή...

-«Παρακαλώ!»

-«Μην παρακαλάς καθόλου...πάρε μια ανάσα και γέμισε ένα ποτήρι κρασί γιατί έχουμε πολλά να συζητήσουμε!»

-«Αααα! Έφτασες κιόλας; Πως ήταν το ταξίδι σου;» , ρώτησε εκείνος σχεδόν αδιάφορα.

-«Όλα μια χαρά κατά την διάρκεια του ταξιδιου,πριν μπω στο αεροπλάνο όμως έγινε κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να γίνει.» ,  απάντησε εκείνη σχεδόν εκνευρισμένη.

-«Τι έγινε έσκασε καμμιά βόμβα;;»

-«Περίπου!»

-«Χαχαχα!! Οκ, δώσε μου λίγα λεπτά να συνέλθω από το λαχάνιασμα, να γεμίσω ένα ποτήρι με κρασάκι σύμφωνα με τις διαταγές σου και θα σου τηλεφωνήσω αμέσως μόλις κάτσω στον καναπέ.»

Πολύ την νευρίαζε αυτή η δήθεν αδιαφορία του κάθε φορά που τον στρίμωχνε στην γωνία με σοβαρά ζητήματα. Το έπαιζε άνετος και cool αλλά εκείνη ήξερε καλά πότε ένιωθε άβολος και πότε ήταν αμήχανος. Το ίδιο συνέβαινε και τώρα, της πέταξε και καλά ένα γελάκι για να της το παίξει χαλαρός. Αυτό όμως που την ανησυχούσε περισσότερο ήταν ότι η ώρα περνούσε κι ακόμα δεν της είχε τηλεφωνήσει για να συνεχίσουν την κουβέντα τους,ένα ολόκληρο μισάωρο κι εκείνος άφαντος! Και η ώρα συνεχίζει να κυλά....ώσπου πάνω σχεδόν στην μία ώρα αργότερα ακούστηκε το πολυπόθητο κουδούνισμα. Πάντα ασυνεπής στα ραντεβού του...

-«Συγγνώμη που άργησα,αλλά έκανα κι ένα μπανάκι στο ενδιάμεσο. Που είχαμε μείνει;»

-«Είχαμε μείνει στην βόμβα που μου έριξες λίγο πριν με αφήσεις σύξυλη στην μέση του αεροδρομίου.»

-«Βόμβα;; Τι βόμβα σου πέταξα εγώ;;»

-«Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!»

-«Μήπως μιλάς για το αποχαιρετιστήριο φιλί μας;»

-«Ναι,ανήξερε!! Γι’αυτό ακριβώς σου μιλάω.»

-«Ε! Ναι! Τι;»

-«Τι τι χριστιανέ μου;; Τι ήταν αυτό ακριβώς;; Δεν έχεις ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο!!»

-«Ε! Αφού σου εξήγησα ήταν κάτι που ήθελα να κάνω έστω και για μία μόνο φορά! Δεν ήταν τέλειο σκηνικό; Σαν ταινία ένα πράγμα ρε παιδί μου!»

Κάπου εδώ της ήρθε η κεραμίδα! Δηλαδή όλο αυτό του φάνηκε ιδανικό σκηνικό για να το παίξει πρωταγωνιστής σε ρομαντική ταινία; Όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα από τα κλασικά του πειράγματα; Κατάλαβε ότι εκείνος συνέχιζε να το παίζει αδιάφορος σαν να μην συνέβη τίποτα και τότε αποφάσισε πως έπρεπε να σοβαρέψει την συζήτηση, μήπως και πάρει επιτέλους μια ευπρεπή απάντηση στις ερωτήσεις που την βασάνιζαν.

-«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά!»

-«Ναι! Οκ,σοβαρεύομαι! Πες μου.»

-«Όλες αυτές τις μέρες που ήμουν εκεί πάλευα να σου αποκαλύψω τα πραγματικά μου συναισθήματα και δυστυχώς δεν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία.Οπότε θα το κάνω τώρα! Είμαι ερωτευμένη μαζί σου!»

-«...»

-«Λιποθύμησες;;»

-«Όχι,εδώ είμαι.»

-«Και γιατί δεν μιλάς;»

-«Τι να πω;»

-«Πας καλά παιδάκι μου;; Είμαστε τόσα χρόνια φίλοι,σου αποκαλύπτω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου,με φιλάς βουρκωμένος λίγο πριν φύγω και δεν έχεις να σχολιάσεις τίποτε απ’όλα αυτά;;»

-«....»

-«Εμείς πάντα τα συζητούσαμε όλα! Πάντα με καταλάβαινες  χωρίς καν να χρειαστεί να σου μιλήσω και θέλεις να μου πεις ότι δεν είχες καταλάβει τίποτα τόσο καιρό; Έμεινες αναυδος από την δήλωση μου;»

-«Η αλήθεια είναι ότι το είχα καταλάβει αλλά....».

Αυτή η παύση του ήταν ανησυχητική! Αυτό το αλλά ποτέ δεν έχει καλή κατάληξη....γι αυτό και δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την πρόταση του. Τον συμπλήρωσε αυτή...

-«Αλλά τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία...το καταλάβαμε...»

-«Μη το λες έτσι! Είναι απλά που είμαστε φίλοι τόσα χρόνια και...»

-«Και έτσι θα παραμείνουμε...», απάντησε εκείνη ξέπνοα.

-«Θα έπαιρνες το ρίσκο να χαλάσεις μια τόσο όμορφη φιλία;», την ρώτησε.

-«Δεν νομίζω ότι υπάρχει φιλία πλέον ανάμεσα σε δύο ανθρώπους την στιγμή που ο ένας από τους δυό είναι ερωτευμένος με τον άλλον.........»

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κουβέντα που ξεστόμισε την πόνεσε αρκετά γιατί μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αυτή η φίλια είχε χαλάσει την στιγμή που κατάλαβε ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο από δω και πέρα...κι αυτό που την στεναχωρούσε περισσότερο απ’όλα ήταν ότι όλο αυτό δεν το επεδίωξε,απλά της βγήκε ανεξέλεγκτα. Καλώς ή κακώς της βγήκε και δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Είχε αποφασίσει ότι θα έπαιρνε το ρίσκο όποιο κι αν ήταν το τίμημα και βαθειά μέσα της το ήξερε ότι θα το πληρώσει πολύ ακριβά.

Τώρα ειδικά που ήξερε ότι αυτός δεν είχε τα ίδια συναισθήματα με ‘κείνην δεν της έμενε παρά μονάχα μία λύση...να «απομακρυνθεί» από κείνον! Να χάσει κάθε είδους επαφή μαζί του για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρις ότου να μπορέσει να κοντρολάρει τα συναισθήματα της. 

Τα δύσκολα τώρα ξεκινούσαν.... Πως μπορεί να απομακρυνθεί κανείς από τον «άνθρωπο του»; Έναν άνθρωπο που αγαπά και νοιάζεται; Πως φεύγεις από κάποιον που ξέρεις ότι κι εκείνος σ’αγαπάει και σε νοιάζεται εξίσου; Έπρεπε όμως να το κάνει,δεν έβρισκε άλλη λύση...έπρεπε για το καλό και των δυό τους!

Όταν του ανακοίνωσε την απόφαση της εκείνος έγινε έξαλλος,νευρίασε,φώναξε και σχεδόν της απαγόρευσε να το κάνει! Στο τέλος όμως σαν καλός φίλος το μόνο που του απέμεινε να κάνει ήταν να σεβαστεί αυτή της την απόφαση . Κι ας ήταν άδικο και για ΄κείνον να χάσει τον «άνθρωπο του» συμφώνησε γιατί ήθελε το καλό της. Εξάλλου δεν ήταν ο μόνος που έχανε κάτι άθελα του...η μοίρα θέλησε να παίξει γι’άλλη μια φορά ένα από τα πολλά και τρελά παιχνιδάκια της.

Όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, ο «χωρισμός» έγινε σταδιακά. Είναι αδύνατο να βγάλεις κάποιον από την ζωή σου από την μια μέρα στην άλλη. Γι’αυτό και τα τηλεφωνήματα τους στην αρχή άρχισαν να αραιώνουν, οι συναντήσεις τους έγιναν σπάνιες ώσπου στο τέλος εξαφανίστηκαν εντελώς...Τώρα πια δεν ήταν εκείνος η πρώτη της επιλογή για να μιλήσει για κάποιο σημαντικό ή έστω και ασήμαντο θέμα της ζωής της...τώρα πια είχαν χαθεί....

Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι τελικά ξανάγιναν φίλοι. Μετά από πολλάααα πολλά χρόνια, βέβαια, και αφού είχαν φτιάξει την ζωή τους με άλλους ανθρώπους στο τέλος «ξαναβρέθηκαν». Και μάλιστα ήταν τόσο δυνατοί οι παλιοί δεσμοί φιλίας τους που ήταν σαν να μην είχαν χαθεί ούτε για μια μέρα.....

Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, όλης αυτής της ιστορίας είναι ένα: Ότι κι αν μεσολαβήσει,όσο καιρός και να έχει περάσει μακριά του,τον δικό σου άνθρωπο,αυτόν που αξίζει πραγματικά να έχεις για πάντα στην ζωή σου,δε θα τον χάσεις ποτέ.....

p.s.: Η ιστορία αυτή άργησε αρκετά να ολοκληρωθεί για πολλούς και διάφορους λόγους. Η αργοπορία αυτή οφείλεται κυρίως στις ανειλημμένες υποχρεώσεις μου, στην έλλειψη ιδεών, αλλά και στις διακοπές!! Ομολογώ ότι με προβλημάτισε αρκετά το τελείωμα αυτής της ιστορίας. Δεν ήξερα αν ήθελα να είναι απαισιόδοξο εντελώς ή αισιόδοξο μέχρι αηδίας (τύπου αμερικάνικη ταινία/παραμυθάκι). Ρώτησα αρκετούς ανθρώπους μέχρι να καταλήξω τελικά...και η λύση δόθηκε από έναν δικό μου άνθρωπο. Στην ερώτηση : "Εσύ πως λες να το κλείσω αυτό το story;" η απάντηση του ήρθε αυθόρμητα και αβίαστα : " Άσε να σε πάει η ζωή...."

    

 .....so, that's the end!! ;-)

Οταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού...

   
      Οι μέρες περνούσαν πιο γρήγορα απ'ότι μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.Την είχε πάει παντού,σε όλα τα μουσεία της πόλης,σε όλα τα υπέροχα αξιοθέατα.Σε μικρά καφέ και σε ρεστοράν με τοπικά εδέσματα,βόλτες στο ποταμό πάνω σε μικρά πλοιάρια.Μα εκείνο που λάτρεψε ήταν οι βόλτες τους στα πάρκα,τα πικνίκ με μια κουβέρτα,λίγες λιχουδίες και ένα μπουκάλι του αγαπημένου της κρασιού.Εκεί όπου ένιωθε πως ήταν μόνο οι δυό τους ακόμα κι αν ήταν γύρω τους πολύς κόσμος.Ξαπλωμένοι και οι δυό πάνω στην καρώ κουβέρτα να κοιτάζουν τον ουρανό και να μιλούν για τα όνειρα τους,να μοιράζονται τις ανησυχίες τους,ακόμα και να σκέφτονται σιωπηλά.Θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα,δίπλα σε εκείνον,μα αυτές οι στιγμές δεν κρατάνε για πολύ δυστυχώς.
     Τα βράδια που γυρνούσαν στο σπίτι εξουθενωμένοι από τις πολύωρες βόλτες τους έπεφταν σχεδόν κατευθείαν για ύπνο.Σχεδόν γιατί τουλάχιστον για κείνη ήταν δύσκολο να την πιάσει ο ύπνος με τις σκέψεις που στροβιλίζονταν μέσα στο μυαλό της.Της είχε παραχωρήσει το κρεβάτι του κι εκείνος κοιμόταν στον καναπέ κι έτσι πολλές φορές μπήκε στον πειρασμό να πάει στην μέση της νύχτας και να τον αγκαλιάσει μέσα στον ύπνο του.Και τι δε θα έδινε να κοιμηθεί στην αγκαλιά του έστω και για ένα βράδυ,έτσι απλά για να την νανουρίζει η ανάσα του.Μα όσο κι αν πολεμούσε μέσα η καρδιά και η λογική της δεν πήρε ποτέ το θάρρος,όχι μόνο να του μιλήσει για τα πραγματικά της συναισθήματα,αλλά ούτε στην αγκαλιά του δεν μπόρεσε να κοιμηθεί.Ίσως ήταν και η αδιάφορη στάση του,δεν έβλεπε από εκείνον το πράσινο φως,δεν κατάλαβε ποτέ ότι μπορεί να νιώθει κι εκείνος το ίδιο γι'αυτήν.Η στάση του συνέχιζε να είναι φιλική,ακόμα κι όταν η ατμόσφαιρα έμοιαζε ηλεκτρισμένη.
   
     Σήμερα ήταν η μέρα αναχώρησης της και ακόμα δεν είχε βρεί την κατάλληλη στιγμή που έψαχνε για να του μιλήσει.Η θλίψη της ήταν απερίγραπτη που θα έπρεπε να τον αφήσει και να φύγει από κοντά του για άλλη μια φορά.Σηκώθηκε από το κρεβάτι με μισή καρδιά και άρχισε να ετοιμάζει την βαλίτσα της.Ένιωθε τα δάκρυα της να ανεβαίνουν όλο και πιο γρήγορα στα μάτια της και να σχηματίζουν μικρά αυλάκια στα μάγουλα της.Ένιωθε ανήμπορη να βγεί από το δωμάτιο και να πάρει τον δρόμο της επιστροφής της,αλλά έπρεπε να φανεί δυνατή,έπρεπε να φύγει.Μόλις άνοιξε την πόρτα του δωματίου τον βρήκε στην τραπεζαρία να την περιμένει με τριαντάφυλλα στα χέρια και το τραπέζι στρωμένο με ένα πλούσιο πρωϊνό.
-"Νόμιζες ότι θα σε άφηνα να φύγεις με άδειο στομάχι;" της είπε και της έδωσε το μπουκέτο με τα ευωδιαστά βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα, μαζί με ένα απαλό φιλί στο μάγουλο.
     Μάζεψε όλη την δύναμη που είχε μέσα της για να μην ξεσπάσει σε κλάμματα μπροστά του και έψαχνε τι να του πει για να ελαφρύνει λιγάκι το κλίμα.
-"Ξέρεις πολύ καλά ότι μπορώ να ζήσω άνετα και χωρίς πρωϊνό.Δεν ήταν ανάγκη να μπεις σε τόσο κόπο"
   Την κοίταξε τάχα αγριεμένα και την οδήγησε στο τραπέζι.Την έβαλε να καθίσει και της γέμισε μια κούπα με καφέ.Κάθισε απέναντι της και άρχισε να τρώει κι εκείνος.Παρόλο που δεν της κατέβαινε μπουκιά πίεσε τον εαυτό της να δοκιμάσει τις πεντανόστιμες λιχουδιές του.Ήταν όντως όνειρο όλα αυτά που είχε ετοιμάσει.Μετά από λίγα λεπτά απόλυτης ηρεμίας αντιλήφθηκε ότι εκείνος είχε σταματήσει να τρώει και καθόταν απλά και την παρατηρούσε.Ξαφνιασμένη με τον βλέμμα του που έμοιαζε θλιμμένο τον ρώτησε χαριτωμένα :
-"Γιατί με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα σαν θλιμμένο κουταβάκι;"
     Εκείνος δεν απάντησε αμέσως πήρε απλά μια βαθιά ανάσα και έπειτα είπε σχεδόν αδιάφορα :
-"Aπλά θα μου λείψεις..."

Τι ήταν τώρα αυτό; Γιατί να το πει αυτό και γιατί μ'αυτό το βλέμμα; Μήπως είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή; Ήρθε η ώρα να χωθεί στην αγκαλιά του κλαίγοντας και να του πει ότι και σε εκείνη θα λείψει πολύ; Ότι δεν θέλει να φύγει από κοντά του; Και πριν προλάβει να απαντήσει στις ερωτήσεις που σχηματιζόταν στο μυαλό της εκείνος σηκώθηκε και άρχισε να μαζεύει το τραπέζι. Δεν πρόλαβε καν να του πει "Κι εμένα θα μου λείψεις πολύ".Τίποτα...

     Μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο αμίλητοι και οι δυό, σχεδόν μισο-νευριασμένοι και μισο-θλιμμένοι.Δεν ήξερε τι πραγματικά έπρεπε να νιώσει εκείνη την στιγμή.Πως μπορούσε να είναι τόσο αδιάφορος μαζί της; Μα,πως μπόρεσε να μην νιώσει ούτε για μια στιγμή όλες αυτές τις μέρες την πάλη που γινόταν μέσα της; Τελικά ίσως ήταν καλύτερα που δεν μπόρεσε να του μιλήσει γιατί τώρα ήταν σχεδόν σίγουρη ότι εκείνος είχε περιορίσει την σχέση τους απλά και μόνο στην φιλική ζώνη. Καλύτερα που δεν είχε εκδηλώθει γιατί θα ανάγκαζε κι εκείνον να την πληγώσει λέγοντας της ότι δεν ένιωθε τα ίδια...Ίσως είναι καλύτερα έτσι και για τους δυό μας,σκεφτόταν εκείνη. Όπως επίσης,σκεφτόταν ήδη τις κινήσεις της όταν θα γυρνούσε πίσω.Θα προσπαθούσε να απομακρυνθεί για λίγο ώστε να μπορέσει να καταπνίξει τα συναισθήματα της για εκείνον.Θα το έκανε ακόμα κι αν ήξερε πως θα ήταν πολύ δύσκολο.

     Έτσι αμίλητοι έφτασαν μέχρι το αεροδρόμιο.Κατέβηκαν από το αμάξι και εκείνος προθυμοποιήθηκε να κουβαλήσει την βαλίτσα της.Εκεί ήταν που την έπιασε από το χέρι και έφτασαν μαζί μέχρι τον γκισέ. Η καρδιά της έμοιαζε να χτυπάει με 200 χτύπους το λεπτό και το κεφάλι της ήταν βαρύ. Νόμιζε ότι θα έπεφτε κάτω από την ζάλη κι όμως με όλη την δύναμη που της είχε απομείνει έκανε όλες τις αναγκαστικές διαδικασίες που χρειαζόταν αφήνοντας το χέρι του.Εκείνος στεκόταν σε μια γωνιά και απλά την παρακολουθούσε να φεύγει...Λίγο πριν τον τελικό έλεγχο εκείνη γύρισε με μάτια βουρκωμένα και τον κοίταξε...."Σ'αγαπώ" του είπε από μακριά και ψιθυριστά ...."Κι εγώ" της ανταπάντησε εκείνος με τον ίδιο τρόπο...
    Γύρισε την πλάτη της για να μην δει που τώρα πλέον τα δάκρυα της έτρεχαν ποτάμι. Και κάπου εκεί μέσα στην θολούρα της τον άκουσε να φωνάζει το όνομα της. Γύρισε και τον είδε να κατευθύνεται αποφαστικά και γρήγορα προς το μέρος της...και στα τελευταία μέτρα έμοιαζε να τρέχει...Όντως έτρεξε, την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε...Μετά την κοίταξε μέσα στα μάτια, πήρε το πρόσωπο της στα χέρια του και την φίλησε...τα χείλη του έγιναν ένα με τα δικά της...Ήταν το πρώτο τους φιλί...το πρώτο και πολυπόθητο φιλί τους που έμοιαζε να κρατάει αιώνια...

   Της χάιδεψε τα μαλλιά και της είπε σιγανά στο αυτί -"Ήθελα πολύ να το κάνω...έστω και για μία μόνο φορά"....την κοίταξε για τελευταία φορά στα μάτια σχεδόν βουρκωμένος,γύρισε την πλάτη του και έφυγε....και την άφησε εκεί στην μέση του αεροδρομίου εντελώς μουδιασμένη να τον παρακολουθεί να φεύγει πρώτος εκείνος από κοντά της....