Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Connected...

0 σχόλια
''Please stay in the line'' she said. ''You don' t have to talk. I just want to feel that you are there.''
Tia left the telephone hanging between her shoulder and her head. Her hair was wet form the sudden English shower through her way back home and now her hand was greasy. Her fingers was messing with her hair unpurposesly and they were wet from the rain water, the remenants from that morning's hairspray still in her hair and some sweat. ''How can you get sweaty while you are walking in the rain? I mean I know you' re walking and that provokes sweat, but it's also raining and it's most often cold while it's raining. Even the rain drops are cold most of the time'' she wondered from time to time.

Long distance love...!!!

''Are you still here'' she asked ''noo, the same this and that'' she requested probably in a question about if anything interesting had came up recently. But she seemed not so interested in answering that one. Not because everything in her life was dull but because she was hangering for a conversation different from the typical one with the person on the other side of the line. Either that or no talking at all. Just the noise of his breath was enough. She could get calm in a second in the sound of his breath.
 
''Are you alseep already'' she asked while placing her feet in the couch. She was still with her wet clothes on. ''I mean it's fine, don't worry... I mean if you think about it, we're not in the same time zone anymore...'' she started talking non-stop now. She was uncomfortable, trying to find her next line. ''It's late there, right? At least later than here'' she was now unbottoning her jeans. She should have a shower afterwards. To get rid off all the long day's pressure. A proper shower. In a bath.
 
''Yeah, goodnight..Catch you up tommorow.. I need to get some sleep too..'' she knew she wouldn't sleep right away, but she lied anyway.
''Yeah, goodnight there, too'' her voice was a little over the top and uncontrolled.... ''And please God, don't let us loose intimacy'' that was more like a whisper. An informal pray. But noone heard it. Unless God truly exists. The beeb on the other side of the line was steady.
 
     ....by M.
p.s.: Όντας φανατική οπαδός της ελληνικής γλώσσας δεν περίμενα ποτέ ότι μια ιστορία γραμμένη στα αγγλικά θα μπορούσε να με αγγίξει τόσο...Μ. συνεχισε να μου γράφεις,σε παρακαλώ...μ' έχεις κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα στην ζωή και μου αρέσει!! ;-))

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

...κάλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί...

0 σχόλια

Αγάπη


Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
κάλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί.
Ποιός ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ’αγαπήσω,
και τόσο που καμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.


Κι άν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
ως για πουλί που πέταξε μ’άλλα μαζί πουλιά,
περσότερο από μι’άνοιξη τον έρωτα μου ανάφτει
του χινοπώρου τάγγιγμα στα ωραία σου μαλλιά.


Κι ακόμη φτάνω ν’αγαπώ σ’εσέ μιάν άλλη εικόνα,
τορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,
τον ήρεμο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.


Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,
μήτε στις τρέλλες του Απριλιού κανένας θα τις εύρει
και μήτε στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές.


Μιλτιάδης Μαλακάσης

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

T(ia) in the park

0 σχόλια
  Tia let the sun shines warm her face.She closed her eyes and the whole world
dissapeared.She could only feel the grass touching her skin.And the warmth.
Turning her cheeks from pale to red.Not a fear.Not even been trumbled by
the gang of squirells moving rapidly up and down beside her.She opened her
eyes again...she had lost time.At least,sun was still there.Someone she'll never
meet again,smile at her.She lit a cigarette and smiled back.

For a moment,she was where she wanted to be...



p.s.: Written by my lovely friend...my sweetheart...the only person I missed the most...
        Love you...thank you... M.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Το παραμύθι ενός μοναχικού αστεριού...

0 σχόλια
Mια φορά κι έναν καιρό...

Κάπως έτσι δεν ξεκινάν όλα τα παραμύθια;Και το δικό μας παραμύθι έχει την ίδια αρχή λοιπόν...


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστέρι πιο ξέμακρο απ'όλα τα άλλα..έλαμπε εκεί ψηλά στον ουρανό περήφανο και όμορφο,δεν το ένοιαζε που δεν έκανε παρέα με τα υπόλοιπα αστεράκια.Είχε μάθει από μικρό να φωτίζει μόνο του και γνώριζε καλά πως ήταν το πιο λαμπερό από τα υπόλοιπα.Δεν το πείραζε που ποτέ κανένα δεν τόλμησε να το πλησιάσει,να του μιλήσει,να του κάνει λίγο παρέα...ή έτσι ήθελε να πιστεύει...
             ...γιατί έπιανε πολλές φορές τον εαυτό του να ρίχνει κλεφτές ματιές στις συναθροίσεις των υπόλοιπων αστεριών,να τους κοιτάζει με ένα παραπονεμένο βλέμμα να γελούν και να αστειεύονται μεταξύ τους χωρίς να του δίνουν καθόλου σημασία..ήξερε πως το θαύμαζαν,αλλά ευχόταν έστω και για μια φορά να ήταν κι εκείνο φίλος με τα άλλα αστεράκια.Να παίζει και να τραγουδα μαζί τους,να τους λέει τα μυστικά,τους φόβους και τις ανησυχίες του...να'χει μια παρέα.Ήθελε να ερωτευτεί,να αγαπήσει,να νιώσει έστω τον πόνο της απώλειας μιας αγάπης μα δε μπόρεσε...δεν βρήκε ποτέ κάποιον να αγαπήσει και να αγαπηθεί...ποτέ μέχρι τότε...

Ώσπου κάποιο βράδυ είδε ξαφνικά στον ουρανό ένα περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι...ότι πιο λαμπερό και σκοτεινό συνάμα είχε συναντήσει ποτέ στην ζωή του...ανατρίχιασε στην θέα αυτού του αστεριού!! Ήταν τόσο παράξενα όμορφο που μπορούσε να το ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.Δεν μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα του από κείνο κι έμεινε έτσι αποσβολωμένο για πάρα πολύ ώρα..είχε ξεχάσει να αναπνέει κι όμως ο γρήγορος παλμός της καρδιάς του υπενθύμιζε πως ήταν ακόμα ζωντανό...ίσως και να ένιωθε πιο ζωντανό από ποτέ! Κι εκείνη την στιγμή ήταν που το βλέμμα του παράξενου αστεριού έπεσε πάνω του και σαν να μην έφτανε αυτό του φάνηκε πως του χαμογέλασε κιόλας..."Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας!" ,σκέφτηκε και είχε δίκιο.Γιατί αυτό που ένιωσε και συνέχισε να νιώθει για πολύ καιρό ακόμα δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από έναν δυνατό έρωτα...μια ξαφνική αγάπη που έμελλε να μείνει στην καρδιά του για πάντα!!Κάτι πρωτόγνωρο...

Από 'κείνο το αξέχαστο βράδυ δεν πέρασε ούτε λεπτό που να μην σκέφτεται τρόπους για να πλησιάσει την παράξενη αυτή μορφή,το ξεχωριστό αυτό αστέρι που ζέσταινε την καρδιά του απλά και μόνο με την ύπαρξη του.Μα όσο κι αν προσπάθησε δεν βρήκε το θάρρος να το κάνει,δεν είχε μάθει ποτέ να αγαπά,δεν ήξερε πως έπρεπε να συμπεριφερθεί,δεν μπορούσε όσο κι αν ήθελε να το προσεγγίσει...
Πέρα από εκείνη την ματιά κι εκείνο το γλυκό χαμόγελο δεν έδειξε άλλο ενδιαφέρον το παράξενο αστέρι,τίποτε σημαντικό...Κι όσο κι αν περίμενε εναγωνίως το αστεράκι για ένα σημάδι δεν είδε τίποτα...καμμία περαιτέρω ανταπόκριση...κι όμως εκείνη η στιγμή ήταν αρκετή για να ριζώσει στην καρδιά του η αγάπη,ένας ανεκπλήρωτος έρωτας,κρυφός και ύπουλος...ένας έρωτας που το μαράζωνε μέρα με την μέρα...

Άρχισε έτσι σιγά σιγά να χάνει την λάμψη του..ο πόνος του έπαιρνε όλη την λάμψη σαν να την ρουφούσε μέσα του..εκεί σ'εκείνο το σημείο της καρδιάς του που είχε φυλάξει την αγάπη του...Συνέχισε να ζεί μόνο του,έτσι όπως είχε μάθει να ζεί πάντα,μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν από επιλογή του...ήταν λόγω έλλειψης θάρρους να παραδεχτεί πως δεν άντεχε άλλο να ζεί έτσι...επειδή δεν είχε την δύναμη να πλησιάσει κανέναν...ούτε καν τον ίδιο τον λόγο της ύπαρξης του...κι συνέχισε να ζει έτσι για πολύ καιρό ακόμα...ώσπου,αδύναμο πια να υπερασπιστεί ακόμα και την ίδια του την ζωή,άρχισε να πέφτει προς την γη...αφήνωντας πίσω του μόνο μια αχνή φωτεινή ουρά...κι έτσι μόνο όπως έστεκε στον σκοτεινό ουρανό,έτσι κι έφυγε...η μόνη διαφορά ήταν πως τώρα πια είχε χάσει εντελώς την φωτεινότητα του...στο όνομα ενός έρωτα που δεν τόλμησε να ζήσει ποτέ του...

Όσο φωτεινό κι αν είναι ένα αστέρι,λοιπόν,δεν μπορεί να ζήσει για πάντα μόνο του σ'αυτό τον αχανή ουρανό..χρειάζεται κι άλλα αστέρια δίπλα του για να ξεχωρίζει από ακόμα μεγαλύτερη απόσταση...χρειάζεται έναν τουλάχιστον λόγο να συνεχίσει να κρατάει την λάμψη του αμείωτη...χρειάζεται μια παρέα...
                                                        ...έναν σύντροφο...!!!




...Στο αστεράκι που δεν έμαθε ποτέ του πως να αγαπά....

 
Copyright © Res Nullius
Blogger Theme by BloggerThemes | Theme designed by Jakothan Sponsored by Internet Entrepreneur